Voedsel ondersteuning voor de mensen, wij lopen er tegen aan dat we dit niet centraal kunnen aanpakken.
Hoi Betty, wat bedoel je er precies mee dat je het niet centraal kan aanpakken?
De centrale voedselbanken zijn dicht, waardoor de lokale voedselbanken niet van nieuwe voorraad worden voorzien. Dit plaatst heel veel mensen in een nog moeilijkere situatie.
De voedselbanken in de wijk waar ik werk (voor huisartsen) probeert donaties te krijgen. Daarnaast geeft de gemeente voedselbonnen. Maar is dit voldoende? Zeker als de crisis aanhoudt?
Op sociaal web staat een artikel over voorkomen van schulden.
Dag Marc,
De kracht zit hem in het lokale. Per wijk/buurt of gemeente is ondersteuning en zorg ingericht. En zo moet deze ook uitgevoerd worden. Alleen opschalen wanneer het om specialismen gaat.
En volgens mij blijkt dat we dat goed doen met elkaar. We moeten allemaal een stapje extra maken, extra oplettendheid en alertheid naar onze patiënten/cliënten/inwonersgroep. Maar we moeten er op vertrouwen dat we het goed hebben geregeld.
Waar we anders te veel mee bezig zijn is met het afstemmen en coördineren. Dat is niet nodig als we het dicht bij de uitvoering/behoefte houden.
Goed deze oproep te doen. Ik volg het graag. Deze vraag is via een oproep ook gesteld aan de partners van de Alliantie Kinderarmoede. Laten we de informatie met elkaar delen en kijken of hierin slim samengewerkt kan worden.
Beste Marc,
Is het niet beter om het te hebben over de nieuwe mogelijkheden dan de problemen.
Als wij het over problemen hebben in het sociaal domein hebben wij het altijd over hoe het was!
Ik ben van mening dat wij beter kunnen komen met andere initiatieven die er nu genomen worden binnen het sociaal domein. Ik denk hierbij vooral aan de veranderende werkwijze van Gebiedsteammedewerkers die op afstand nu hulp moeten gaan verlenen. Welke nieuwe methoden worden er ontdekt, welke geschreven regels gebruiken wij niet omdat ze belemmerend zijn, etc.
Het zijn nu vooral de kwetsbaren waar we oog voor moeten hebben en kijken hoe wij die kunnen helpen. Ons niet laten beperken door alle regels en wetten die wij een maand geleden nog gebruikten om b.v. om te komen tot een maatwerkvoorziening of ook de privacy regels maar eens goed onder de loep nemen en ze niet meer laten prevaleren boven de hulp die nodig is.
Dus mijn stelling is : Ga niet uit van problemen die wij mogelijk ervaren maar creëer en maak gebruik van nieuwe mogelijkheden in het sociaal domein.
Hi Marc,
We hebben met alle sociaal raadslieden in Utrecht een FAQ gemaakt bij inkomensdalingen. Ik denk dat dit voor veel mensen handig is. Ik voeg hem toe.
Daarnaast nog een document met handige links per situatie. Sommigen zijn lokaal, maar veel ook nationaal.
Vaak ken je de zwakke plekken van je cliënt. Wanneer ieder contact frequent contact blijft onderhouden (telefonisch) met cliënten die men heeft, en van daaruit concreet hulp blijven geven.
Hoi Marc,
Onze voorzitter schreef recent het onderstaande stuk.
Hoe kunnen we de positieve veranderingen door de Coronacrisis blijvend maken?
De coronacrisis kwam langzamerhand onze kant oprollen. Eerst reageerden we wat lacherig, maar toen halverwege maart we in een intelligente lockdown terecht kwamen, realiseerden wij ons pas echt dat we in een mondiale crisis waren beland. We mochten niet meer naar school of de kinderopvang, we moesten thuis werken met zich stierlijk vervelende kinderen om ons heen en een partner die ook claimt te moeten werken. We moeten op gepaste afstand (1,5 mtr) in de rij staan om de supermarkt of de bouwmarkt binnen te komen. Winkels waren gedeeltelijk en terrassen en cafés waren geheel gesloten en we werden dringend opgeroepen om binnen te blijven, zelfs met bloedmooi weer. Zie hier alle ingrediënten voor een explosieve cocktail in onze samenleving. Gevreesd werd dat met name agressie (huiselijk geweld) enorm zou toenemen, dat de vereenzaming gigantisch zou toeslaan, dat de samenleving heel snel ontwricht zou raken.
Inmiddels zijn we enkele maanden verder en wat zien we? Niets van die voorspelde rampspoed voltrekt zich! Hooguit wat gemopper en een enkeling die zich niet aan de voorschriften wenst te houden. Wel zie je dat naarmate de tijd vordert, de neiging ontstaat om de regels minder strikt na te leven. Vooropgesteld, ieder geval van (huiselijk) geweld is er 1 teveel, eenzaamheid is en blijft verschrikkelijk en een toename hiervan ten gevolge van de crisis is uitermate te betreuren. Maar punt is en blijft dat de voorspelde rampspoed zich niet heeft voorgedaan, althans niet in de omvang die was gevreesd. Sterker nog, de veerkracht van onze samenleving is buitengewoon groot en duurzaam gebleken. Allerlei creatieve initiatieven komen van de grond om mensen die extra hulp nodig hebben in deze tijd van crisis te ondersteunen. (De draaiorgelman/vrouw beleeft na een periode van teloorgang, gouden tijden.) Burenhulp, noaberschap, gemeenschapszin komt als nooit tevoren bovendrijven. Al zij toegegeven dat dit wel afvlakt. De grote vraag die mij hierin bezig houdt is, komt die gemeenschapszin zo sterk naar voren dankzij onze inzet vanuit het sociaal domein of ondanks onze aanwezigheid. En als het al komt dankzij, wat zegt dan het keurig doorgaan van de gemeenschapszin ondanks onze langdurige afwezigheid of hoogstens slechts globale bemoeienis? Nog belangrijker is misschien wel de vraag wat er nodig is om die (her)ontdekte kracht van de samenleving vast te blijven houden, ook als we ooit weer eens kunnen terugkeren naar een al dan niet herijkt normaal.
Als je op het internet rond struint dan kom je opvallend vaak vragen tegen die te maken met het in stand houden van de zorgaanbiedersinstantie en beschikbare compensatiemaatregelen, in plaats van zorg om de kwetsbare mensen die verstoken blijven van de hordes zorgverleners. Zal het wellicht juist rust hebben gebracht, dat de druk die al die hulpverleners vanuit hun goede bedoelingen op een gezin leggen, nu even niet wordt uitgeoefend en het gezin zich weer tot elkaar kan verhouden in plaats tot hun hulpverleners. Word ik al te cynisch als ik ga pleiten voor meer orgelmensen en minder hulp en dienstverleners? Ja ik denk het wel, maar we mogen dit moment wel eens aangrijpen om ons een kritische spiegel voor te houden en echt op zoek te gaan naar wat mensen die hulp nodig hebben nu echt verder helpt.
Het is teleurstellend te moeten melden dat ik als voorzitter van het LCGW het antwoord hierop niet paraat heb. Het mooie van onze club is wel dat we met elkaar op zoek kunnen gaan naar mogelijke antwoorden, naar ankerpunten die de weerbaarheid van en creativiteit in de samenleving doen versterken en daar de lessen uit te halen voor hoe we het sociaal domein naar de toekomst toe gaan organiseren.
Henk Kosmeijer
Voorzitter LCGW